فعالیت در وزارت آموزش وپرورش

 

محمد رفیع صادقی : معاون تکنولوژی وزارت آموزش و پرورش

Learn to Travel & Travel to learn  بیاموزید که سفر کنید وسفر کنید که بیاموزید

عکس مربوط به کشور زیبای هلند  اردیبهشت 1389

تلاش های شبانه روزی محمد رفیع صادقی به عنوان مشاور مدیر کل تکنولوژی وزارت آموزش و پرورش مورد توجه مدیران و کارشناسان حوزه ستادی قرار گرفت .لذا به جهت استفاده بیشتر از تجربیات ایشان که منشآ تحولات زیادی شده بود . از جمله ریسک پذیری و بی باکی او در امر نوآوری و آینده نگری باعث شد محمد رفیع صادقی به عنوان معاون آموزش و پژوهش تکنولوژی وزارت آموزش و پرورش منصوب گردد
ایشان در این مسئولیت خدمات فراوانی در سطح کشور و حوزه های ستادی بویژه در امر آموزش مدیران استان ها ارائه داد.
. صادقی می گوید" من از کودکی با کار زندگی کرده بودم و همیشه از زمان و موقعیت کاری که داشتم جلوتر بودم به چیزی فکر می کردم که بعضی ها بدون مبالغه ده سال عقب تر از  آن بودند. در شرایطی مسئولیت آموزش و پژوهش تکنولوژی وزارت خانه را پذیرفتم ویا به عبارتی به من تحمیل شد. که بسیاری برای حفظ پست و موقعیت خود سعی می کردند علیه کاربرد تکنولوژی های جدید از جمله اینترنت سخن بگویند تا مردمی بودن و یا به عبارتی متعهد بودن خود را به عنوان مدیر مکتبی ثابت کنند. در چنین شرایطی بایستی اقداماتی ساختاری و پایه ای شروع می کردم و بر خلاف روند عادی روزمرگی که در حوزه های ستادی وجود داشت حرکتی را آغاز نمایم که خودم را راضی کند نه سیستم را .چون در سیستم برای همان روز  یا برای گذشته حرکت کردن عین سلامتی و لیاقت است.من که به شهادت تمام کارشناسانی که در مجموعه تحت مدیریتی ام کار می کردند هیچگاه پشت میز کارم نمی نشستم که مدیری برای امضاء نامه ها و یا مرخصیی های کارکنان شوم .تصمیم گرفتم به آنچه بیرون از مرکز و یا حوزه اداری می گذرد بنگرم   به انچه که باید در کلاس های درسی اتفاق بیفتد بیندیشم .لذا بهترین حرکت را تغییر نگرش کارکنان حوز های ستادی و از همه مهمتر مدیران کل استان ها دانستم.  تا با فرهنگسازی لازم موانع  را از سر راه دانش آموزان بردارم.زیرا مدیرانی که خود می بایست دانش آموزان را در جهت استفاده بروز از تکنولوژی  تشویق و ترغیب نمایند تا نسل جدید بتواند همگام با تحولات جهانی پیش رود ولی متاسفانه این مدیران خنجر را از رو  علیه اینترنت و کاربران ان  بکار گرفته بودند.و به دلیل سیستم متمرکزی که در کشور وجود داشت و همه مدیران تابع بخشنامه از مرکز بودند  و کسی حاضر نبود ابتکاری به خرج دهد و اکثرآ به میز خود بیشتر از بچه های مردم اهمیت می دادند.من این شرایط از مملکت و انتخاب این گونه مدیریت ها را بزرگترین مصیبت و ضربه بر نظام آموزشی کشور دیدم و بارها در سطح مدیران ارشد می گفتم  بودن و یا نبودن اینگونه مدیران ارشد هیچ تاثیری در مملکت برای نظام آموزشی ندارد.زیرا خود به خود اول مهر مدارس باز می شوند و معلمین و دانش آموزان به کلاس های درس می روند و خرداد هم تعطیل می کنند.از خاطرات تلخ زندگی من یکی همین وضعیت مدیریتی بود.زیرا کمتر کسی از آینده زیبا و پیشرفت های جهان سخن به میان می آورد.بلکه سخنرانی های تکراری و بی محتوا و عاری از حقیقت  و پاچه خوری دیگران و یکدیگر را تمجید کردن و حق ماموریت گرفتن و پشت میز نشستن. مگر میشود مدیرانی مسئولیت آیندگان کشوری را در دست داشته باشند اما یک نفر یک جمله از مسئو لین نظام  در مورد اینده نپرسد؟!. د ر چنین شرایطی بود که می دیدم چقدر آموزش و پرورش از کوچه و خیابان عقب است و بزرگترین مزاحم و مانع رشد فکری و ابتکاری و خلاقیتی دانش اموزان همین کسانی بودند که خود را متولی و قیم بچه های مردم می دانستند. آنهم به اسم مدیران طراز اول نظام اموزشی بویژه در استان ها " دیگر بماند پائین تر از اینها؟!
این ها هم سعی می کردند مدیران پائین تر از خودشان را از بین کسانی انتخاب کنند که کمتر از خودشان بدانند.!! وگر نه نمی توانستند مدیریت کنند.
روزی به یکی از استان های کشور سفر کردم تا وضعیت کاربرد نوآوری ها را در اموزش ببینم.آنهم در استانی که نسبت به استانهای جنوبی کشور  از ان انتظار بیشتری داشتم.متوجه شدم تمام فیلم های آموزشی که با هزینه های این مردم بدبخت تهیه شده بود همه در گاو صندوق مدیران نگهداری می شد و بلا استفاده.وقتی که قضیه را پیگیری کردم دیدم هیچکس در هر سطح از مسئولیت نپرسیده این فیلم ها برای چه هستند ؟ از دبیران موضوع را جویا شدم گفتند حراست اجازه استفاده از ویدئو را به ما نمی دهد که بتوانیم از این فیلم ها استفاده کنیم.آن روز با قاطعیت به مسئولین گفتم  شرایطی فراهم کنید که مربیان بتوانند حتی در منزل از ویدئو استفاده کنند که استقبال کردند .علت پذیرفتن حرف من به این دلیل بود که چون از تهران و به نام وزارت خانه رفته بودم .همان لحظه به خودم گفتم چقدر ما مردم و این نسل بدبخت و بیچاره ا یم این سیستم اجازه نداده است که یک نفر حتی در مورد وظیفه خودش فکر کند  واین نظام آموزشی بسته چنان قل و زنجیر بر دست و پا و فکر و اندیشه انسا نها  زده که گویا مجسمه هائی مدیریت کشور را بر عهده دارند. لذا اگر کسی از تهران بگوید چنین یا چنان کنید همان را انجام        می دهند.خود بدانید که ما در قرن 21 گرفتار چه سیستم غلط و فلج کنند ای بوده و هستیم و خواهیم بود و آینده ای مبهم ... ؟؟!!!!
بر همین اساس تصمیم گرفتم از فرصت حضورمرحوم مهندس علاقه مندان و بویژه رحمت ا.. محرابی مدیر کل تکنولوژی استفاده کنم و آنچه را در توان دارم در جهت تغییر دیدگاه مدیران در حوزه های ستادی بویژه استان ها بکار گیرم تا مرحمی باشد بر زخم هائی که در دل داشتم که فکر و جانم را مثل خوره می خورد.

از جمله اقدامات برای این تغییر به موارد زیر می توان اشاره نمود.
1- هزاران ساعت برنامه اموزش برای کارشناسان حوزه های مختلف ستادی وزارت در جهت آشنا کردن آنها با فن آوری های جدید
1-    2- برگزاری دوره های متعدد آموزشی از جمله دوره اینترنت برای مدیران کل استان ها
این گروه از مدیران اولین کسانی بودند که وارد کارگاه آموزش اینترنت شدند .همین گروهی که به دلیل پست بالای خود در استانها بیشترین تاثیر را در عقب نگه داشتن دانش اموزان داشتند.چون این ها اگر نگویم همه بلکه باید اذعان کنم تقریبآ همه خواسته یا ناخواسته حفظ مدیریتشان ایجاب میکرد که علیه جهان پیشرفته رجز خوانی کنند و به قول خودشان درس اخلاق دهند و  دانش آموزان را علیه غرب و آمریکا سوق دهند  وبا شعارهای توخالی هم مدیران عالی رتبه نظام را راضی نگه دارند  و هم پست عزیز تر از جانشان را حفظ کنند.
من گروه هدف را خوب انتخاب کردم. مدیران کل آموزش و پرورش کشور.آن روز اینترنت در دفتر تکنولوژی سرعت خوبی داشت و هنوز فیلتر هم نشده بود به مدرس گفتم  .به طور غیر مستقیم چند تا عکس خوشگل و یا اهنگی هم در دسترس آقایان قرار بده تا بدانند در اینترنت مانند محیط فیزیکی زندگی همه چیز وجود دارد.یادم نمی رود که       می دیدم بعضی از همین موعظه گرها از همین تصاویر خارج نمی شدند و یادشان رفته بود که مدرس وارد فصل جدیدی شده است. و بلافاصله به فکر این شعر حافظ بزرگوار افتادم
واعظان کین جلوه بر معراب و منبر می کنند                     چون به خلوت می روند آن کار دیگر می کنند
البته قصدم این نیست که نباید می دیدند  چون کار عادی است منظورم این است چرا بین پست و واقعیت زندگی"   به واقعیت نه می گفتند !!.یادم است در همان دوره خبر آوردند که در قم معلمین اعتراض صنفی دارند و مدیر کل قم مجبور شد برود و می گفت دوره خوبی است حیف که من باید بروم.این بود تاثیر کار آموزشی و فرهنگی  و من خوشحال از حرکتی که آغاز کرده بودم
2-    3- برگزاری دور های آموزشی از جمله اینترنت برای مدیران شهرستان های مختلف در کشور
3-    روزی مدیرکل استان کردستان بعد از دوره ای که خودش تجربه کرده بود به من گفت ما استان محرومی هستیم آیا امکان دارد برای مدیران شهرستا ن های ما این دوره انجام شود.من قرار بود هفته بعد استان خراسان را بیاورم ولی بلافاصله برای اینکه درخواستی را فوری عملی کنم.استان کردستان را جایگزین خراسان کردم.
4-    4- سفر به استا ن ها و ایراد سخنرانی در مورد نقش تکنولوژی ها در آموزش و زندگی آینده
5-    برگزاری سمینارهای فن آوری اطلاعات برای حوزه های ستادی
6-    6- برگزاری کارگاه آموزشی راه اندازی مدارس رایانه ای با دعوت از دکتر امیر پیروزان از آمریکا برای کارشناسان حوزه های ستادی .
7-    لازم است با کلیک روی دکتر پیروزان با بیوگرافی ایشان آشنا شوید

 

روی کلمه خاطره ورود دکتر پیروزان کلیک کنید تا لذت کار با عشق و علاقه را بدانید
دوره یک هفته ای پیش بینی کرده بودم و  تقریبآ به تمام حوز ه های ستادی سهمیه دادم تا کارشناسان آنها شرکت کنند.یکی از زیباترین روزهای زندگی من برگزاری این دوره بود.برای اولین مرتبه کارشناسان وارد دوره ای شدند که نه تنها تمام امکانات را برایشان فراهم اوردم بلکه ذوق و شوق انجام کار باعث شد  حتی بعضی ها که از صبح می امدند تا نیمه های شب در کارگاه  بمانند و مشتاقانه گروهی کار کنند.کارشناسانی که بعدآ هر کدام از انها صاحب نظرانی در فن آوری اطلاعات شدند و جزء پیشکسوتان و بزرگان این عرصه هستند.روی کلمه اسامی شرکت کنندگان دوره کلیک کنید و با بعضی از این عزیزان آشنا شوید
مبالغه نیست که بگویم هیچ کسی قادر نبود چنین پیگیری و تلاشی را فراهم آورد و اگر  چنین کردم به جهت عشق من به کار و ایجاد یک اتفاق و اهمیت در آموزش بود و احترام به انسان ها وعشق به پیشرفت ایران عزیزوخدمت به نسلی که باید با سرعت نور حرکت می کرد وگر نه فرصت جبران عقب ماندگی ها را نخواهد داشت  .دوستان کارشناس من می دانند که هیچ حوزه ای چنین نمی کرد. حتی چند نفرماشین نویس بکار گرفته بودم که مطالب شخصی شرکت کنندگان را تایپ کنند تا در وقت آنها صرفه جوئی شود. یک هفته کار جمعی و به یاد ماندنی.البته اینها  نتیجه این بود که هر روز از 6 صبح تا 12 شب برای دلم کار می کردم و جزء دوری از خانواده و خیانت بعضی مدیران هیچ چیز عایدم نشد ولی خوشحالم که توانستم و کار کردم و گر نه عمرمی گذشت چه در راه کارزیاد و چه در مسیر  کم کاری  . آن سال ها گر چه به سختی گذشت اما خوشحالم که در راه ایمان به کار و تلاش صادقانه  سپری شد
8-    8- برگزاری دوره  کارگاه طراحی برنامه درسی چند رسانه ای مبتنی بر وب با دعوت از دکتر مسعود سلیمیان از آمریکا
9-    این دوره نیز برای اولین مرتبه برای کارشناسان حوزه های ستادی پیش بینی شد .در این دوره بعضی از مدیران کل وزارت خانه از جمله مرحوم مهندس علاقه مندان معاون وزیر و رئیس سازمان پژوهش و برنامه ریزی آموزشی شرکت نمود .از آنجائیکه می بایست امکانات خاصی برای اجرای این دوره فراهم می شد لذا استو دیو فیلم با حدود 40 کامپیوتر با امکانات چند رسانه ای  ونرم افزارهای مختلف   برای اجرای دوره  آماده شد.من به مدت ده روز بطور شبانه روزی در محل کارم ماندم .در این ده روز راننده اداره را فرستادم  از منزل برای من لباس بیاورد.منزل ما میدان صادقیه  بود و محل کار خیابان شریعتی(بهار) فاصله زیاد بود .پس از چند دقیقه راننده برگشت و گفت چون ترافیک زیاد بود و ممکن بود شما بگوئید چرا دیر کردم.من همین سر خیابان پیراهنی برای شما خریدم و برگشتم. .خاطرات زیبائی از آن دوره دارم.یکی اینکه به مهندس علاقه مندان گفتم شما هم مانند سایر شرکت کنندگان کارت خود را نصب کنید ولی ناچارآ چند ساعتی استفاده کرد.دوم اینکه در هفته اجرای دوره قرار ملاقات با ایشان داشتم.نرفتم و قرار به هم خورد به او گفتم چون دوره مهمتر بود ترجیح دادم بین جلسه با معاون وزیر و کار در کارگاه یکی را انتخاب کنم و لذا جلسه شما( معاون وزیر) را کنسل کردم.و همین موضوع باعث شد هیچگاه در تمام مدت کاری ام در جلسات مقامات ویژه شرکت نکنم چون می دانستم این جلسات هیچ فایده ای ندارند.خاطره زیبای دیگری از آن دوره دارم این بود که یکی از شرکت کنندگان در دوره از مدیرانی بود که سال ها در کشور ژاپن کار و زندگی کرده بود.روزی به محرابی می گوید .این معاون شما(صادقی) یکی از همان ژاپنی ها است که دیده ام و می توانم بگویم تنها ژاپنی است که ایرانی است زیرا مانند ژاپنی کار و عمل می کند. گفته  این آقا آنقدر خوشحالم کرد که تصمیم گرفتم در محفل هیچ صاحب منصبی از مقامات خاص شرکت نکنم.که مبادا به جای کار به حرف زدن مبتلا شوم و یکی از دلایلی که تلویزیون را نمی بینم نیز همین است.
10-    بی ادعائی دکتر سلیمیان و دکتر پیروزان که هر دو از شخصیت های معروف علمی و دانشگاهی و مراکز صنعتی و تکنولوژی در آمریکا بودند  روی زندگی من تاثیر بسزائی داشت و با خود می گفتم  چگونه است که آمریکا موفق شده است  این افراد سخت کوش و صاحب نام  را در دانشگاها و صنایع خود جذب کند و اینها هم اینقدر فعال و خوشحال از بودن در آن کشور هستند ولی مسئو لین ما هر روز کارشان فحش دادن به آمریکا شده است.چرا پیروزان پیرمرد  که از تمام قیافه اش کار و تلاش نمایان است کار شبانه روزی در آمریکا را در این شرایط سنی  به استراحت و خوشی در ایران ترجیح می دهد.اگر نسل ما  برای  همین  سوال جوابی بیابد خیلی از مشکلات حل می شوند و نیازی به این همه سخنرانی و وقت تلف کردن نمی باشد.
11-    این بزرگواران  بیش از دو بار غذای این وزارتخانه را نخوردند و حتی سفری هم که برایشان تدارک دیده بودند نرفتند و هرگز از هتل های پیش بینی شده استفاده نکردند که هزینه ای برای آموزش و پرورش ایجاد نکنند .در مملکتی که بسیاری از مدعیان اخلاق ومسلمانی وارزشی و متعهد اگر راننده  دولتی  یک دقیقه دیر آنها را جابجا میکرد زمین به آسمان می رسید ولی دکتر سلیمیان پس از پایان یک روز کار فشرده  می امد دم در مرکز روی پله های جلو ساختمان       می نشست تا خودش تاکسی بگیرد و برود و دکتر پیروزان نیز معلوم نبود  چگونه رفت و آمد می کرد.همان روز اول که دکتر سلیمیان وارد ایران شده بود برایش غذا تهیه کردم و در منزلی تحویل دادم .از ان به بعد مرا از انجام چنین کاری منع کرد و می گفت خودم در این منزل امکانات دارم و برای خودم غذا درست         می کنم.و تا روز آخر همیشه هم به جهت قدرشناسی به همه می گفت صادقی برایم غذای زیادی آورده است.
روی دکتر سلیمیان کلیک کنید و با بیوگرافی او آشنا شوید.
این دوره نیز آغاز حرکتی مهم در راستای بکارگیری مالتی مدیا و وب در برنا مه های کاری بسیاری از کارشناسان شد. تمام شرکت کنندگان از جمله آقای کریم الدینی  مسئول گروه زیست وزارت و خانم حمزه بیگی از کارشناس مسئولان دفتر تالیف و برنامه ریزی وزارت خانه  اهمیت این دوره راهمیشه برایم یاد اورمی شدند
برگزاری اولین دوره مجازی در وزارت آموزش و پرورش و همچنین در کشور  با همکاری مرکز تکنولوژی دانشگاه ولونگاگ استرالیا
سالها ی زیاد که بحث فن آوری اطلاعات و ارتباطات ( ICT  )مطرح بود و من از همان ابتدای طرح این قضیه درگیر با موضوع شدم چه در سمینارهای مربوط به آن و یا در جلسات متعدد که با حضور متخصصین داخل و یا خارج تشکیل می شد .و بارها از خود می پرسیدم  استفاده از کامپیوتر چگونه می تواند ما را برای دنیای مجازی آماده کند و انتظاری که داشتم براورده شود. برگزاری دوره های متعدد نیز مرا قانع نکرده بود.تا اینکه با رزومه کاری دکتر دولائی از طریق مهندس محرابی  آشنا شدم وبا هماهنگی ایشان تشکیل دوره جدیدی را پیش بینی کردیم و از آن لحظه به بعد تمام فکرم را روی آن کار بکار گرفتم و پس از نشستی با دکتر دولائی و کسب اطلاعات مربوطه مجددآ گروهی از کارشناسان حوزه های مختلف را برای شرکت در دوره نام نویسی کردم.و دو ایمیل(پست الکترونیکی )در اختیار آنان گذاشتم یکی مربوط به خودم     و ودیگریThis email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it.
این اولین دوره مجازی بود  که در کشور انجام می شد و از طریق مرکز       فن آوری دانشگاه ولونگاگ استرالیا صورت می گرفت و جمعی از کارشناسان نیز دانشجوی رسمی این دوره شدند.من نیز هم به عنوان دانشجوی این دوره و هم مدیریت برگزاری آن" دوره را آغاز کردم.در طی چندین ماه برگزاری دوره به انچه می خواستم رسیدم از جمله در زمان برگزاری دوره به خارج از کشور رفتم وبطور کاملآ مجازی و غیر فیزیکی مسئولیتم را انجام می دادم و پس از اتمام این دوره بود که فهمیدم جایگاه واقعی فن آوری اطلاعات کجاست.
دوره مجازی که از آن لحظه مسئولیت های مرا در رابطه با اینده صد چندان کرد.روی کلمه دوره مجازی کلیک کنید تا اطلاعات بیشتری به دست آورید 
این دوره نظم و قانونمندی را که زیباترین ارزش است به ماها آموخت .دانشجویان می دانستند که برنامه های پیش بینی شده برای هر هفته  بایستی  در همان هفته انجام شود و گر نه امکان تمدید آن کار و وقت وجود ندارد.
راه اندازی کمیته علمی جشنواره بین المللی فیلم رشد
این جشنواره که قدیمی ترین جشنواره ایرانی ثبت شده در یونسکومی باشد و سابقه ان چنین است.
وقتی که وارد مرکز تکنولوژی وزارت شدم از من نیز برای همکاری با این جشنواره دعوت به عمل امد. همیشه اعتقاد داشتم هر کاری را که می پذیرم باید با تمام توان پیگیری و انجام دهم و باورم این است انسان در هر کاری که انجام می دهد باید بهترین باشد به همین دلیل در زمان معلمی ام نیز چنین راهی را رفته ام .همکاری با جشنواره را پذیرفتم اما مسئولیت خود را ده ها برابر کردم  .زمانیکه اولین مرتبه به عنوان نماینده جشنواره به اصفهان رفتم سالن سینما ها را تبدیل به اموزش و سمینار کردم و با حضور جدی در تمام برنامه ها توانستم فرهنگ های متفاوت را بهتر بشناسم.بهترین گروه هائی که در سالن سینماها از فرهنگ ونظم و تمدن بیشتری برخوردار بودند مسیحی های اصفهان بویژه دانش آموزان مسیحی  بودند که هرگز زیبائی  رفتار آنها را در زندگی ام فراموش نخواهم کرد .هم اکنون که پس از گذشت حدود یک دهه میگذرد و ساعت 2 بعد از نیمه شب است که در راهرو خانه معلم یزد  مشغول نوشتن این موضوع هستم چهره  زیبای آن بچه ها و ادب و نظم شان در برابرم مجسم شده است .باید یادی کنم از آقای مدنیان مدیر کل محترم وقت اصفهان که بسیار جذاب و اهل همکاری بود.یادم است روزی که در اختتامیه جشنواره در تهران لوح قدردانی را از مسئولین جشنواره دریافت کرده بود وقتی از بالای صحنه پائین امد مرا دید و گفت این لوح را در واقع باید به شما بدهند نه به من.گرچه گفته ایشان از روی تواضع و متانت بود اما خواست به این طریق پاسخ فعالیت های مرا نیز بدهد.یادم نمی رود روزی که فیلم مستند فقط یک خال قرمز را در جمع مدیرانش گذاشتم چقدر لذت بردند.
برعکس این قضیه را هم دیده ام وقتی به شهر کوچک سیرجان که عمری خدمت کرده بودم رفتم تا جشنواره را به انجا ببرم و فرصتی ایجاد شود برای فرزندان ان دیار. برخوردی را در همان ارتباط اولیه ام ازآقای رئیس وقت اداره دیدم که به دو نکته پی بردم یکی عمق حسادت دومی کوچکی افکاربه اندازه یک شهر کوچک و ضعیف
و این کوچکی را نه در ایشان بلکه در فرماندار وقت آن شهر نیز حس کردم.
به هر حال پس از مدتی درگیری با جشنواره به ذهنم رسید که جای بخش اصلی  این جشنواره خالی است .جائی برای بررسی مسائل علمی و جانبی آن  وجود ندارد که بتواند به عمق افکار انسان ها رسوخ کند و اموزش و نقد و بررسی را به همراه داشته باشد .لذا در سال بعد کمیته ای علمی را بنا نهادم که بتوان تحت ان عنوان بسیاری چیز ها را گفت و شنید. برای چنین کمیته ای مواردی را پیش بینی کردم از جمله:
فیلم هائی که اکران آنها به هر دلیلی برای عموم ازاد نبود و یا به عبارتی زیر تیغ سانسور قرار گرفته بودند.  در برنامه های این کمیته نمایش داده شوند
2- فیلم هائی که حاوی و بیانگر معضلات اجتماعی هستند و اجازه دیدن انها را کسی ندارد در این کمیته ارائه شوند.
3- از مسئولین و کارشناسان برای دیدن این فیلم ها دعوت به عمل اید  تا هم با معضلات آشنا شوند و هم پاسخی برای صدها پرسش پیدا شود
4- نقد و برسی فیلم ها انجام گیرد
اولین جلسه این کمیته را در سالن دفتر تکنولوزی با حضور دکتر معتمدی رئیس وقت سازمان بهزیستی کشور و دکتر عشایری از شخصیت های علمی ایران و جهان و رئیس وقت پلیس تهران و جمعی از کارشناسان و علاقه مندان به فیلم شروع کردم . در آن نشست چند فیلم از جمله فیلمی که در آن دانشجویانی از دانشگاه ... در یکی از خواب گاه ها  مشغول سیخ و سنگ بودند به نمایش گذاشتیم وفیلم دیگری راجع به کودکان خیابانی .در آن جلسه مسائل متعددی مطرح شد .آقای دکتر معتمدی با دید باز با قضیه برخورد کرد .ِ ایشان گفت ما پول زیادی داریم که نمی دانیم کجا خرجش کنیم  در واقع می خواست بگوید که ما در رابطه با کودکان خیابانی مشکلی نداریم یادم است دکتر عشایری این مرد بزرگ در رابطه با یکی از موضوعات با صراحت لهجه و شجاعت رئیس پلیس تهران را مورد خطاب شدید قرار داد و به ایشان گفت شما به چه حقی بچه های دوازده ساله را ضد انقلاب می نامید و به این بهانه با آنها برخورد می کنید
از این گونه نشست ها زیاد برگزار کردم انهم با حضور افراد و مسئولین
اما چون حرف از کودکان خیابانی شد و هم اکنون که شهریور سال نود است و این خاطرات را برای وب سایت می نویسم به فکر آقای احمد جنتی دبیر شورای نگهبان و امام جمعه دو هفته پیش تهران می افتم که پشت میکروفون نماز جمعه برای گرسنگی بچه های سومالی می گریست تا جهانیان از تلویزیون ببینند که مسئولان ما چقدر انسان دوست هستند اما همین آقای جنتی در این سی سال نه تنها یکبار برای کودکان خیابانی و گرسنه گان ایران گریه نکرد بلکه  از گرسنگی و بی خانمانی آنها ... به هرحال آقای جنتی بداند تاریخ قضاوت خودش را خواهد کرد .
راه اندازی کمیته علمی جشنواره نرم افزارهای آموزشی
اولین جشنواره نرم افزارهای آموزشی توسط معاونت جشنوار ه ها راه اندازی شد.من نیز به همکاری دعوت شدم.در جشنواره  نرم افزار چیزی به نام کمیته علمی وجود نداشت . من با توجه به تجربیات خودم همانطور که در جشنواره بین المللی فیلم رشد کمیته علمی را برای اولین مرتبه راه اندازی کردم در جشنواره نرم افزار نیز این خلا را حس کردم و چنین کمیته ای را تاسیس نمودم و با دعوت از متخصصین فن آوری اطلاعات  کارگاه ها و سمینارهای علمی و آموزشی را ترتیب دادم  و هزاران نفر از فرهنگیان و دانشجویان را شرکت دادم.یک نمونه از برنامه هایم را در سایت گذاشته ام با کلیک روی جشنواره نرم افزار ان را ببینید.  در این راستا اقدامات مفید و موثری انجام شد.از جمله دکتر شاهد ارشد را که پاکستانی الاصل و مرد جهانی سال 1998-99 و نیز2000-1 در پزشکی  و برگزیده جایزه نوبل 2001 بود به این جشنواره دعوت کردم تا آخرین دستاوردهای علمی خود را در زمینه بکار گیری فن آوری اطلاعات در زمینه پزشکی ارائه دهد و در واقع یکی از سخنران های کلیدی افتتاحییه جشنواره شد و تحت عنوان" نقش نرم افزارهای پزشکی در آموزش و پرورش " مطالب بسیار ارزند ه ای ارائه داد که مورد توجه همگان قرار گرفت.
از کسان دیگری نیز برای ارائه برنامه در کمیته علمی ابتکاری ام دعوت کردم از جمله آقایان : دکتر پیروزان استاد دانشگاه  آمریکا :عنوان سخنرانی مدارس رایانه ای - ظهیری نیا مدرس تربیت معلم : انسان قرن 21 –خاشعی مدیر عامل شرکت نگارستان به اندیش: ساختار آموزش از راه دور – توکلی کارشناس دفتر فن اوری ریاست جمهوری: اموزش فراگیر فن اوری اطلاعات در آموزش و پرورش – خانم طیبه حمزه بیگی کارشناس برنامه ریزی تربیت معلم سازمان پژوهش : رسانه ها در قرن 21  و همچنین افراد زیر جهت شرکت در میزگرد کمیته علمی:
دکترسپهری دبیر شورای انفورماتیک کشور – دکتر میربها استاد دانشگاه –دکتررحمتی زاده استاد دانشگاه –شهرستانی مدیر شرکت جهان رایانه –رضا نریمی زاده مدیر عامل نرم افزار های صنایع آموزشی – محمد رفیع صادقی معاون آموزش وپژوهش تکنولوژی وزارت - ریاحی رئیس شرکت استودیوی نمای هفتم –اسکندری نیا مدیر شرکت هادی سیستم –مومنی مدیر عامل شرکت مشاوران عالی مدیریت
من از هر فرصتی جهت فرهنگ سازی و آموزش همگان استفاده می کردم.بنا بر این می توانم با تاکید یاداور شوم که ابتکار من در راه اندازی کمیته های علمی بیشترین تاثیر را در جشنوار ها داشته است و به دلیل نیاز واقعی به چنین کمیته ای "   این کمیته توانسته است جایگاه خود را همچنان حفظ نماید.